GECEYE ÖVGÜ

aşklarımın yarısını çöpe attım. bütün arkadaşlıklarımın bir bacağı aksadı benim. benjamin button'ın tuhaf hikayesi nasıl button'ın diğer insanlarla kurduğu ilişkilerin yıllar karşısındaki çaresizliğini anlatıyorsa, benim tuhaf hikayem de ilişkilerimin saatlere yenilmesi üstünedir.

aynı evde yaşadığım sevgililerimle bile "aynı yastıkta kocadığım" süre iki-üç saati aşmaz hiç. çünkü ben siz kalkarken yatağa girerim. ve ben kalktığımda günlük işlerinizi çoktan kolaylamışsınızdır.

geç kalkmam tembellikten değil, çoğunuzdan az uyurum. ama geç yatmam tembelliktendir. geceler benimdir, yalnızca benim. çalışmam, başkalarının gözünde boş şeylerle ilgilenirim.

zorunluluk, disiplin, çalışkanlık en iyi gün ışığında saklanır. geceleri kimse hesap sormaz benden, hesap soracaklar uyur. ben uyumam.

sokaklar benimdir geceleri, sadece benim. istediğim her şeyi yaparım. ama "hesap soranlar" bilir bunu, ondandır gece devriyelerinin agresifliği.

geç kalkıp fırına gittiğimde yeni uyandığımı gizlerim elimden geldiğince - dumanlı kafasını çaktırmak istemeyen esrarkeşler gibi. ve bilirim, tepkiler sabah kalkıp işe gitmemiş olmama değil, geceleri yaptıklarımın bilinmezliğinedir.

bütün önemli toplantılar gündüzleri yapılır, bütün ciddi kararlar gündüzleri alınır. oysa gün ışığında algının yüzeyine sürtünerek hırpalanan cümleler, geceleri derine dalar. ve keyfidirler, kimse zorunluluktan günün ilk ışıklarına kadar konuşmaz birbiriyle. o yüzdendir gece sohbetlerinin güzelliği.

one-night-stand olur, ama one-day-stand olmaz. hem sonra komşular ne der?

gün ışırken ilan-ı aşk etmem, birkaç kadeh atmadan dilimin çözülmezliğinden, utangaçlığımdan değil, geceleri daha bir aşık olmamdandır.

en güzel sevişme, en güzel eylem ve - hatta iddia ediyorum - en güzel yemek karanlıkta hayatınıza girendir.

abel paz'ın ispanyol anarşistlerine "gecenin çocukları" demesi, geceleri eylem yapmalarından değil, gecenin ruhunu taşımalarındandır benim gözümde.

geceleri karanlıktır. ve karanlıkta her şey mümkündür.